In de jaren 60 schreef mijn vader een klucht met de naam Drie is te veel. Hij schrijft het met hulp van mijn grootvader Johan. Althans, dat is zijn versie van het verhaal. Ze claimden uiteindelijk beiden de schrijver van dit succesvolle stuk te zijn, het staat namelijk op naam van J. Blaaser.
Het is geschreven met Joop Doderer al in gedachten voor de hoofdrol. Het gaat over een familie die een steenrijke familie op visite krijgt in de hoop hun dochter aan de rijke zoon te koppelen. Vlak voor de visite arriveert valt hun butler van de trap. De aanwezige verwarmingsmonteur, genaamd Driekus en gespeeld door Joop, wordt overtuigd de plek van de butler in te nemen. (Tekst gaat verder onder foto)
Affiche uit de jaren 60
Uit Dit is mijn vader Jan Blaaser: Mijn vader regisseert de klucht die door de KRO wordt uitgezonden. De uitzending maakt een hoop los. De omroep ontvangt postzakken vol ingezonden brieven. Mensen klagen over de platvloerse opmerkingen van Driekus, maar anderen zijn euforisch over de voorstelling. Het stuk gaat kort daarna in première in Theater de La Mar en speelt een aantal maanden in grote theaters. In een oude recensie van Het Dagblad van het Noorden lees ik: Jan Blaaser regisseerde met een opmerkelijk vakmanschap. Ik ben nieuwsgierig naar hoe hij regisseerde. In de jaren 80 is het stuk nogmaals gespeeld. Diana Dobbelman speelde in de jaren 60 de dochter en in de jaren 80 de moeder. Met haar neem ik contact op.
Diana ontvangt mij hartelijk in haar kleurrijke woning, schenkt voor ons beiden een kop kruidenthee in en laat mij dan haar fotoboeken van Drie is te veel uit de jaren 60 zien.
‘Iemand, ik weet niet meer wie, heeft foto’s gemaakt van het televisietoestel waar de registratie op te zien was,’ licht ze toe.
Dan dringt pas door waar ik naar kijk: foto’s van een oude televisie waarop een registratie van Drie is teveel te zien is. Ik vind het zo’n nostalgisch idee dat iemand met een fototoestel voor de televisie heeft gezeten.
‘Joop en Jan werkten heel goed samen,’ begint Diana te vertellen. ‘Ze snapten elkaars Amsterdamse humor. Ik was kort daarvoor gevraagd om mee te doen voor de televisieregistratie. Ik had de voorstellingen in het land niet gedaan en had nauwelijks gerepeteerd, ik heb me er in gestort. Jan stond er als regisseur duidelijk voor en zei dat ik het prima deed.
Ik heb weinig met je vader gesproken, ook niet tijdens de regie in 1986. Jan had vooral een band met Joop en Hans (Boskamp). Ik wist ook dat ik niet al te veel vragen over mijn personage hoefde te stellen: “Ach flikker toch op, kom gewoon op,” zei hij.’ (tekst gaat verder onder foto)
Repetitie jaren 80
Dick Rienstra, Diana Dobbelman, hans Boskamp, Joop Doderer, Mady Alfredo, Nelleke Burg, Joep Sertons, Jan Blaaser
Ook met Joep Sertons, toen in zijn één van zijn eerste rollen, sprak ik over de regie-stijl tijdens Drie is te veel. Het is onderdeel geweest van mijn onderzoek naar hoe mijn vader was. Wat zijn stijl was, zijn aanpak. Ik was er mede nieuwsgierig naar omdat ik zelf jarenlang heb geregisseerd, zou ik de zelfde aanpak hebben als hij had? Ik schrijf er natuurlijk over in mijn boek. Ook zie ik dat Drie is te veel nog steeds jaarlijks wordt gespeeld door diverse amateurgroepen. Toch bijzonder voor een script dat ruim 60 jaar geleden is geschreven.
Wanneer ik een aantal jaren na ons eerste gesprek Diana bezoek om het boek te overhandigen heeft ze twee foto’s klaar liggen om me te laten zien. Het zijn toneelfoto’s van de versie uit de jaren 80. Ze vertelt welke scène het was en het is duidelijk hoeveel plezier ze er aan heeft beleefd. (tekst gaat verder onder foto)
Affiche uit de jaren 80
‘De mensen moesten er altijd vreselijk om lachen,’ glimlacht Diana. ‘Ik heb het met veel plezier gespeeld. Jouw vader was relaxed. Hij zat rustig te kijken. Ik herinner me hem als een aimabele, hele aardige man. Ik heb er goede herinneringen aan.’
Een televisieregistratie van Drie is teveel uit de jaren 80 is hier te vinden op YouTube.