Op 20 januari was ik hoofdgast bij theatergroep Met haar zonder hem in Theater de Berenkuil in Utrecht. Zij zijn het eerste improvisatieteam in Utrecht dat uit alleen vrouwen bestaat. Zij noemen zich vrouwen met lef, met ballen, met zelfspot en met meer levenservaring dan hen lief is. Ik had al eens een voorstelling van hen gezien en kende het concept. Een hoofdgast brengt zes stukken deze avond. Na ieder stuk vraagt een actrice gebaseerd op wat ze hebben gehoord input uit het publiek en gaan dan een scene improviseren. Deze scènes hebben vervolgens niets met de stukken van de hoofdgast te maken. De groep wist van tevoren niet wat ik ging voorlezen. Sterker nog, er was maar één speelster die mijn boek gelezen had en dat was degene die mij uitgenodigd had.
Ik was ontzettend benieuwd wat ik zou gaan zien. De zaal was uitverkocht en na de opwarmer van het publiek vertelde ik mijn eerste verhaal: over kleine Jantje in Amsterdam. Tot mijn vrolijke verbazing werd in de scène daarna een personage met de naam Jantje gespeeld en net als in mijn boek stepte hij door Amsterdam. De scène nam daarna wel een hele andere wending en ik heb me gek gelachen om een soort horror dierenwinkel die ontstond. (tekst gaat verder onder foto)
Kleine Jantje op de stepMijn tweede verhaal ging over de Holland Show waar mijn vader met o.a. Willy en Willeke Alberti voor naar Australië vloog. In de scène die daarna volgde kwamen weer veel ingrediënten uit mijn verhaal naar boven en de pianist speelde Spiegelbeeld.
Na drie stukken was het pauze. De floormanager had een prachtige verkoop- en signeertafel voor me klaar gezet. (tekst gaat verder onder foto)
Vlak voor we opgingen voor de tweede helft vertelden de speelsters mij dat ze in de eerste helft te dicht bij de verhalen waren gebleven die ik vertelde. Dat kwam omdat ze de verhalen zo mooi vonden en er helemaal in werden meegenomen. Ik beschouwde dit als een prachtig compliment. In de tweede helft werd er inderdaad een stuk vrijer met het materiaal dat ik aandroeg omgegaan. (tekst gaat verder onder foto)
In de finale speelden ze De voicemail van Esther. Ze improviseerden zogenaamde voicemail berichten voor mij. Van hilarisch tot ontroerend, de laatste voicemail was van mijn vader toekijkend van een wolkje. Na afloop sprak ik nog wat mensen uit het publiek die zo genoten hadden van de avond en mijn boek, als ze het nog niet hadden, zouden gaan lezen. Deze avond was absoluut een cadeau, ik heb er van genoten.
Het boek bestel je hier
De vorige blog lees je hier
