Na de one man shows Bruin Brood en Bramen Zoeken waar mijn vader met de pianisten Clous van Mechelen en Albert Jan Zeijlemaker werkte, maakte hij kort achter elkaar twee voorstellingen. Eén van de voorstellingen heeft geen titel, op het affiche staat simpelweg: Jan Blaaser. De andere voorstelling heet Weer wat anders. Beide voorstellingen gaan in première in theater De Roestbak in Almere. Hij wordt tijdens deze shows niet meer muzikaal begeleid door een pianist, maar door twee gitaristen: Eric Lamslag en Gerrit de Boer. Eric is helaas al jaren geleden overleden, Gerrit de Boer heb ik weten op te sporen. In het boek schrijf ik onder andere over ons gesprek.
*
Uit Dit is mijn vader Jan Blaaser: ’Jan was echt een theaterman en lette op alle details: hoe de gitaristen er bij zaten, hoe we keken. Hij was heel precies, ons haar moest netjes zitten en de kleding moest goed zitten. Tijdens het gitaarspelen bolt het overhemd op en gaat het lubberen. “Dus moet je je overhemd in je onderbroek doen,” zei hij tijdens de repetities. Hij zag alles en was duidelijk de baas, hij bedacht hoe het moest en zo deden we het. Ik had veel ontzag voor het feit dat Jan iedere avond zoveel mensen kon laten lachen. Jan improviseerde heel veel. Hij zei een keer tegen iemand op de eerste rij: “Hoe is het Willem, gaat goed hè? Wat doe je voor werk?” “Ik ben treinmachinist.” “Vandaar dat je helemaal vooraan zit,” zei hij toen. Dat vond ik virtuoos.
*
Begin jaren 80 werd mijn vader regelmatig geboekt om in de december op te treden voor de overwinterende Nederlanders in Gran Canaria. Wij mochten mee. Ik herinner me nog hoe ik vrij kreeg van school op voorwaarde dat ik huiswerk maakte. In de vakantie oefende ik langs het randje van het zwembad staartdelingen en maakte ik borduurwerkjes van school. Ik ben in beide overigens niet heel goed, dus wellicht had ik dit tóch beter van de juf kunnen leren. Gerrit was mee, Eric was ziek dus was op het laatste moment een vriend van Gerrit mee gekomen. Zij maakten ook hun huiswerk langs het zwembad, daar repeteerden ze. Soms zat mijn vader ernaast op een zwembadbedje om mee te repeteren. (Tekst gaat verder onder de foto’s van Gran Canaria)
Repeteren naast het zwembad (Gerrit zit links)
Insmeren tegen de Canarische zon
Gerrit kijkt mee tijdens een potje schaken, ik ben (uiteraard) bezig met een boek.
Tijdens de jubileumvoorstelling van mijn vader in Carré speelde Gerrit ook mee, samen met Eric én Clous.
Jubileum in Carré, Eric, Clous, Gerrit, mijn vader.
Backstage Carré
Na de twee voorstellingen scheiden hun wegen weer. In 2020 sprak ik hem voor mijn boek en drie jaar later op een mooie na zomerdag kon ik hem het boek overhandigen.
Lees de vorige blog hier
bestel het boek hier
