In de eerste helft van de jaren 70 werd door de excentrieke regisseur René van Nie de Nederlandse film De vijf van de vierdaagse gemaakt. Mijn vader en Johnny Kraaijkamp waren de publiekstrekkers. De film gaat over vijf gedetineerden die als experiment mee mogen lopen tijdens de Vierdaagse in Nijmegen. Ze worden uitgezocht om te bewijzen dat ze zich netjes kunnen gedragen en komen zo in aanmerking voor strafvermindering. De rol waar het verhaal van de film eigenlijk om draait moest gespeeld worden door een jonge man. Hij werd gevonden op de Toneelacademie Maastricht. De student heette René van Asten en had nog totaal geen camera-ervaring. (Tekst gaat verder onder foto)
René van Asten is inmiddels een acteur met een rijke carrière achter zich die zijn herinneringen heeft gedeeld met mij. Mede daardoor kon ik veel van de sfeer tijdens de opnames verwerken in mijn verhaal. Zo ook het moment dat voor René een belangrijk moment tussen hem en mijn vader was.
*
Uit Dit is mijn vader Jan Blaaser: Tussen de opnames door zitten mijn vader en Van Asten naast elkaar te wachten. Beiden zwijgen een poosje. Dan verbreekt de tweeënvijftig jaar oude Jan de stilte en zegt rustig tegen de onzekere toneelstudent: ‘Ik heb gekeken naar hoe je speelt. Ik heb gezien dat je talent hebt.’
‘Ik voelde me eenzaam,’ blikt René terug. ‘Van Nie had me na een goede screentest die rol gegeven en liet me daarna een beetje aan mijn lot over. Toen zei Jan: “Ik heb gezien dat je talent hebt”. Dat was fijn want ik kon wel een steuntje gebruiken. ‘Jan keek goed uit zijn ogen. Johnny was een beest, die begon te improviseren en dan moest je hem laten gaan en proberen je eigen rol te blijven spelen. Jan was rustiger. Ik vond hem een sympathieke man, een einzelgänger, hij was op zichzelf. Hij was een vrije jongen, zo van laat mij maar schuiven.’ (tekst gaat verder onder foto en link naar fragment)
*
Scène uit de Vijf van de vierdaagse.
v.l.n.r. Arnie Breeveld, mijn vader, Johnny Kraaijkamp, René van Asten, Jon Bluming
Scène uit De vijf van de vierdaagse, mijn vader en René naast elkaar in de bus
Ik keek in mijn jeugd de film vaak terug. Tot ik tijdens het kijken van de film een telefoontje kreeg, ik beschrijf dat moment in mijn boek. Daarna heb ik de film nooit meer gekeken. Voor mijn onderzoek heb ik wel veel gelezen over de film, over de werkwijze van René van Nie. Fascinerend om zo een kijkje te kunnen nemen in hoe de film tot stand kwam.
Op YouTube staat een fragment uit de Vijf van de vierdaagse, het is toevallig een scène waar mijn vader mij vroeger over verteld heeft. Ik kijk het fragment, door de verhalen van mijn vader hierover wetende dat Johnny improviseerde en mijn vader de slappe lach kreeg. Als ik mijn vader zie lachen, moet ik vanzelf ook lachen.
Scène uit de vijf van de vierdaagse waar mijn vader de slappe lach krijgt
De slappe lach
Lees de vorige blog hier
Bestel het boek hier
